بحران برف یا فرهنگ؟
مجله سرگرمی: اگر باران و برف می بارد، اطلاعات هواشناسی را چك نمی نماییم، ماشین را روشن می نماییم و به جاده می زنیم و در نهایت هم با اوج گرفتن بارش، در راه می مانیم. خودمان مقصریم یا باید دیگران را محكوم كنیم؟
به گزارش مجله سرگرمی به نقل از ایسنا، پس از زلزله، گرانی تخم مرغ، گرم و سرد شدن هوا و... این دفعه بارش سنگین برف سوژه بسیاری در شبكه های اجتماعی شده است. عكس ها از شادی ها زیر برف و آدم برفی ساختن گرفته تا انتقاد از بی توجهی مسئولان برای نداشتن مدیریت بحران را در شبكه های اجتماعی به اشتراك گذاشته اند.
نبود مدیریت بحران در كشور ما تا كنون و پس از گذراندن تجربه های متفاوت برای مردم روشن شده است ولی ما بعنوان مردم تا چه اندازه برای انجام كارهایمان برنامه ریزی و تلاش می نماییم بدون توجه به كمك های دولتی، روی پای خودمان بیاستیم؟
درست است كه سنگ فرش های خیابان استاندارد نیستند و هر لحظه ممكن است زمین بخوریم. مسئولان آمادگی مواجهه با برف سنگین را نداشته اند و امكانات لازم برای آب كردن آن در خیابان ها كم است. امكانات حمل و نقل عمومی ناچیز است اما چند درصد با در نظر گرفتن ترافیك و مسدودن شدن معابر و خیابان ها تصمیم می گیرند ماشین شخصی خویش را از پاركینگ بیرون نیاورند و از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده كنند؟ چند درصد پیش از آنكه پشت فرمان بنشینند و عزم شان را برای سفر در یك روز بارانی جزم كنند، اطلاعات هواشناسی را چك می كنند؟ چند نفر پس از نگاه كردن از پنجره و تماشای برف بی سابقه ای كه در خیابان نشسته است به این فكر می كنند كه برای رفتن به محل كارشان كمی زودتر راه بیفتند تا در ساعات اوج شلوغی حمل و نقل عمومی، اضافه بار نباشند؟ و در نهایت چقدر به پیام هایی كه با استفاده از رسانه ها منتشر می شود، توجه می شود؟
چند درصد به جای مسخره كردن پیام شهردار تهران «از شهروندان خوب تهرانی به خصوص جوانان و دانش آموزان دبیرستانی دعوت می كنم از چند ساعت دیگر با گرم تر شدن هوا، در كنار ماموران شهرداری به سبك تر شدن بار شاخه های درختان ازبرف به آرامی و دقت كمك كنند» درخت ها را تكان دادیم تا شاخه هایشان نشكند؟ سهم ما برای محیط زندگی مان در بین این همه توقع چیست و كجا باید ادا شود؟
به جای آنكه برف را به بحران تبدیل نماییم، پرندگان و گربه ها را به غذای شب مانده مان كه می خواستیم آن را به زباله تبدیل نماییم، می توانیم دعوت نماییم. یا هنگامی كه یك كارتن خواب را زیر سرما دیدیم، با شماره ۱۳۷ تماس بگیریم تا بتوانند از خدمات شهرداری استفاده كنند. سرعت ماشینی كه بخاری اش را روشن كرده ایم و خبر از حال عابر پیاده ای كه در سرما راه می رود، نداریم، كم نماییم تا با پاشیدن آب و گِلی كه در خیابان ها جاری شده است، عصبانی اش نكنیم.
برف بهانه خوبی برای شادی كودكانی است كه سال ها با بازی كردن بچه های همسایه در خیابان ها غریب هستند. بهانه ای كه حتی صاحبان كسب و كار كه به علت بحران اقتصادی جلوی مغازه هایشان بیكار ایستاده اند؛ حتی با پرتاب یك گلوله برفی شاد می كند. این شادی های به ظاهر كوچك را از هم دریغ نكنیم.
در میان شكر نعمت خدا، شاكر قدرت های خدادادی مان هم باشیم و جهت استفاده از توانمان برای بهتر شدن ها، دریغ نورزیم.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب