گمشده ای به نام لالایی
مجله سرگرمی: مسئول بخش قصه پردازی «آی قصه» از اهمیت لالایی در عصر حاضر می گوید.
اسماعیل باستانی در گفت و گو با ایسنا، اظهار نمود: به این علت كه بحث تولید ادبیات خوب برای كودكان نسبت به دهه های گذشته خیلی كم شده و محتوای صوتی قصه برای كودكان هم اندك است، «آی قصه» مصمم شده تا در این حوزه قدمی جدی و تأثیرگذار بردارد. پس برای تولید محتوای صوتی، نویسندگانی چون پوریا عالمی و... را دور هم جمع می كند و قصه ها پس از نگارش، خوانده، تصویرسازی و به مخاطب ارائه می شود.
او افزود: یكی از بخش هایی كه «آی قصه» در آن فعالیت دارد، بخش لالایی های مختلف بومی ایران و جهان است؛ برای مثال لالایی كشور افغانستان. زبان افغانستانی ها فارسی دری است و فرهنگ و داستان های آنان نیز به فرهنگ كشور ما نزدیك است. عموماً زنان و مادران گوینده لالایی هستند و افغانستان كه درگیر جنگ های داخلی و ناامنی است، به بازخوانی این لالایی ها نیاز دارد. «آی قصه» نیز با همین رویكرد و برای مقایسه تغییرات درون مایه ای لالایی ها به این مهم پرداخته است.
تزریق امید با لالایی
باستانی اشاره كرد: درون مایه لالایی های افغانستان پس از حمله شوروی به این كشور و همین طور پس از جنگ های داخلی آن به شدت تغییر پیدا كرده و چون زنان گرفتار تبعیض و گرفتار خشونت هستند، خانه و گهواره میدان جنگشان شده و با تمام وجود می كوشند تا به فرزندان خود امید بدهند.
مسئول بخش قصه پردازی «آی قصه» اظهار داشت: مردم ایران نیز با حجم بالایی از ناامیدی روبه رو هستند و شاید هم این ناامیدی خودخواسته باشد اما مرور این دست از لالایی ها و قصه های كشور رنج كشیده ای مثل افغانستان، به ما تلنگر می زند كه می توان در عین سختی و ناامیدی، باز هم امیدوار بود و امید را به جامعه تزریق كرد.
لالایی، گمشده كودكان عصر حاضر
باستانی با بیان این كه لالایی ها گمشده كودكان عصر حاضرند، تاكید كرد: مدرن شدن زندگی ما ایرانی ها سبب شده خیلی از بخش های مهم فرهنگی مان، همچون لالایی ها را از دست بدهیم. لالایی ها نقش بسیار پررنگی در تربیت فرزندان ما دارند اما متأسفانه فراموش شده و گمشده كودكان عصر حاضر هستند.
او با اشاره به این كه محتوای لالایی ها در تمام دنیا یكسان است، اظهار داشت: آن چه بین لالایی ها تفاوت ایجاد می كند، بیان و شكل روایت آن هاست. از لالایی چینی گرفته كه برخاسته از افسانه های باستانی این كشور است تا یك لالایی رمانتیك لایت ایتالیایی، همه محتواها یكی است و فقط روایت آن توسط مادران فرق دارد. محور لالایی ها همه برگرفته از تاریخ است و نگاه لالایی ها، چه در ایران، چه در افغانستان و چه در سایر نقاط جهان، گاهی اوقات انتقادی و اجتماعی می شود. درواقع مادران نقد جامعه خودشان را در چارچوب لالایی به كودكان خود بازگو می كنند و همه این نقدها و گفته ها در حافظه كودك می ماند و به كودك اجازه تفكر، تعمق و رشد بهتر را می دهد.
كودكان بی لالایی، كودكان بی رؤیا
باستانی تاكید كرد: وقتی لالایی و قصه گویی برای بچه ها فراموش شود، آنها عملاً بی رؤیا بزرگ خواهند شد. جادوی لالایی و قصه و صدا، پرورش تخیل و پویایی ذهن كودكان است و مهم ترین ركن آن، پررنگ تر كردن نقش مادر برای كودك.
مسئول بخش قصه پردازی «آی قصه» با ابراز تأسف از این كه مخاطب امروز لالایی را از یاد برده است اظهار داشت: لالایی یكی از عمیق ترین بخش های فرهنگ شفاهی كشور ما است. ما ایرانی ها همیشه به تاریخ و تمدن چندهزارساله خود می بالیم ولی وقتی به زمان حال خود می رسیم چیزی نداریم كه به آن افتخار نماییم، دلیل آن هم این است كه تاریخ شفاهی خودرا از یاد برده ایم و اهل مطالعه و یا گوش دادن به داستان نیستیم. تمام اهتمام «آی قصه» بر این است كه فرهنگ قصه گویی و شنیدن قصه را باردیگر برای كودكان زمانه به جریان بیندازد و خانواده ها را مجبور كند تا برای كودكانشان لالایی بگویند.
لالایی هایتان را برای «آی قصه» بفرستید
باستانی تحقیقات درباره تعداد لالایی های كشور را سخت دانست و اظهار نمود: پراكندگی لالایی ها ناشی از پراكندگی ادبیات شفاهی ماست و به همین خاطر پژوهش درباره تعداد آنها دشوار است. ما از مخاطبان «آی قصه» درخواست كرده ایم كه لالایی ها محلی خودرا برایمان ارسال نمایند یا اگر مادربزرگ و مادری دارند كه این لالایی ها را از بر هستند، فیلم و صوت آنها را ضبط كنند و بفرستند، بااین حال حالا تعداد بسیار كمی لالایی به دست ما رسیده است.
مسئول بخش قصه پردازی «آی قصه» با اشاره به چیزهایی كه لالایی را تهدید می كند، اظهار داشت: فراموشی، بزرگ ترین تهدید برای هر چیزی است. فردی كه آلزایمر گرفته دیگر نمی تواند از داشته ها و خاطرات خود استفاده نماید و این بسیار دردناك است. ما آدم هایی هستیم كه كتاب و تاریخ نمی خوانیم، فرهنگمان را فراموش كرده ایم، موسیقی بی محتوا گوش می دهیم و همه این موارد دست به دست هم داده تا لالایی و قصه گویی هم فراموش بشود و الان، من نوعی، یك اسماعیل باستانی بی هویت باشم.
باستانی با تاكید بر محدود بودن بانك اطلاعاتی لالایی ها اشاره كرد: در فضای مجازی بیس اطلاعاتی در مورد لالایی های بومی و غیربومی وجود دارد اما نه به آن عمقی كه «آی قصه» مدنظر دارد. بخش لالایی در این اپلیكیشن برمبنای پژوهش و ارتباط با استادان و پژوهشگران این حوزه در سرتاسر دنیا گردآوری شده است.
پرهیز«آی قصه» از موازی كاری
او در پاسخ به این سؤال كه آیا فعالیت های «آی قصه» موازی با فعالیت مراكزی مثل كانون پرورش فكری كودكان و نوجوانان هست یا خیر اظهار نمود: كانون پس از دهه 60 كه دوران طلایی آن بود و با امیر نادری و عباس كیارستمی كار می كرد و قصه های احمد شاملو و احمدرضا احمدی را روایت می كرد دیگر محتوای جدیدی برای ارائه به كودكان تولید نكرد. اوج كار كانون در سال قبل تولید فیلمی به نام «ضربه فنی» بود. متأسفانه كانون سالیان سال است كه كار جدی ای در حوزه كودك انجام نداده و بنا بر این كار «آی قصه» موازی با فعالیت كانون نیست.
خصوصی هستیم
باستانی اشاره كرد: «آی قصه» برنامه ای برخاسته از بخش خصوصی است و تابحال هیچ ارگان دولتی ای نه تنها به آن كمك نكرده بلكه برای انجام كار مشترك هم با آن وارد معامله و مذاكره نشده است. ترجیح خود «آی قصه» هم این است كه با دستگاه های دولتی وارد مذاكره نشود چونكه مقرر است سیاست گذاری خودرا داشته باشد.
تولید محتوای سنتی با ابزار مدرن
مسئول بخش قصه پردازی «آی قصه» با بیان این كه این اپلیكیشن در حال استفاده از ابزارهای مدرن برای تولید محتوای سنتی است، اظهار داشت: این روزها با گسترده شدن عجیب فنّاوری، بی گمان هر انسانی یك رسانه است. قسمتی از محتوای «آی قصه» كلاسیك و قسمتی از آن هم مدرن است و این محتوا در چارچوب اپلیكیشن، كانال تلگرام و صفحه اینستاگرام بارگذاری شده و به مخاطبان ارائه خواهد شد.
به گزارش مجله سرگرمی به نقل از ایسنا، « آی قصه» تولیدات خودرا هر هفته در شبكه های اجتماعی با آدرس @iGhe3 منتشر می كند.
منبع: مجله سرگرمی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب