یك نویسنده مطرح كرد:
هیچ برنامه ای برای كودكان آینده ساز ندارند
مجله سرگرمی: یك نویسنده كودك و نوجوان معتقد است: می گویند كودكان آینده سازان هستند ولی هیچ برنامه ای برای آینده سازان ندارند در واقع هیچ برنامه ای برای آینده ندارند. چون هیچ شناختی از دوران كودكی ندارند.
به گزارش مجله سرگرمی به نقل از ایسنا، به نقل از روابط عمومی و امور بین الملل كانون، امسال هم هفته ی ملی كودك طبق روال سال های گذشته در نیمه ی دوم مهر ماه و با شعار «آینده را باید ساخت» برگزار می گردد. هر یك از روزهای این هفته با عنوان های مختلفی و در ارتباط با مفاهیم اساسی زندگی كودكان نام گذاری شده است.
فرهاد حسن زاده- نویسنده و روزنامه نگار كودك و نوجوان- درباره ی نقش برگزاری چنین هفته ای و نام گذاری روزهای آن بر مبنای مفاهیمی چون محیط زیست یا صلح و بازی در پرورش كودكان اظهار داشت: برنامه های هفته ی ملی كودك نباید صرفا نمایشی و از سر رفع تكلیف باشد؛ بلكه باید از خود نهادهایی كه برای بچه ها كار می كنند و همینطور خود بچه ها برای برپایی این هفته كمك گرفت.
این نویسنده اضافه كرد: بچه ها از زمانی كه به دنیا می آیند در حال یادگیری و شناخت هستند. این شناخت از خانواده و اطرافیان شروع می گردد و كم كم به مسایل اجتماع، علوم و دنیای پیرامون می رسد. این یادگیری و شناخت گاهی باید مستقیم باشد و گاهی با استفاده از قصه و شعر و بازی یا به عبارتی هنر و ادبیات و البته گاهی تلفیقی از این دو. اما چیزی كه مسلم است این كه هر چه داده های ما به كودكان با استفاده از هنر و ادبیات باشد تاثیر عمیق تر و بیشتری بر آن ها خواهد گذاشت.
او تصریح كرد: كودكان دوست دارند خودشان به كشف و تجربه برسند و این لذتی شیرین است. هرچه بتوانیم مفاهیم بنیادین را در قالب قصه، شعر و همراه با بازی یا سرگرمی برای شان مطرح نماییم در ضمیر ناخودآگاه شان خواهد نشست و در رفتارهای اجتماعی شان به خوبی شكل خواهد گرفت.
به نقل از او خیلی از مشكلاتی كه جامعه ی امروز ما با آن روبه رو است به علت عدم آگاهی و دانایی است. یعنی نه نهادهای رسمی آموزش و پرورش و رسانه ملی و نه خانواده ها و نهادهای خصوصی آن طور كه باید و شاید كار كرده اند.
این نویسنده كه همیشه و در قالب برنامه ها یا رویدادهای گوناگون ادبی و فرهنگی با بچه ها در ارتباط می باشد، توضیح داد: به نظر من مفاهیمی مثل صلح، محیط زیست یا میراث فرهنگی با یكدیگر گره خورده اند و ارتباط تنگاتنگ دارند. اصلا نمی توان به شكل دستوری یا پند و اندرز به كودكان گفت با هم در صلح باشید و محیط زیست را دوست داشته باشید و غیره.
به نقل از او ادبیات، گره های كور رفتارهای انسانی را می گشاید و با نشان دادن نیكی و بدی، خیر و شر قفل های بسیاری را باز می كند. مثلا اگر كودكان در ادبیات به شكل عمیقی با دوستی، عشق ورزی، فداكاری، صداقت و درستكاری آشنا گردند و آن را ارزش بشمارند خود به خود و به صورتی نظام مند از خشونت پرهیز می كنند، طبیعت را دوست خواهند داشت و به ارزش های جامعه احترام خواهند گذاشت.
او افزود: كسی كه از لابه لای سطرهای كتاب، همزیستی و دوست داشتن را بیاموزد، می فهمد كه در دنیا موجودات دیگری هم هستند كه حق حیات دارند، پس حیوان آزاری، یا درختان را نابود نمی كند كه با چوبش كباب بپزد! یا رفتارش با همسالانش مبتنی بر احترام، گفت وگو و تحمل اندیشه مخالف خواهد بود. این یعنی زندگی در صلح. ازاین رو باید آموزه ها ریشه ای و نه سطحی و موردی باشد.
به نقل از حسن زاده مفاهیمی مانند ایثار و فداكاری در ادبیات هم از این دست هستند. ادبیات كهن ما سرشار از پرورش این گونه احساسات در مخاطبانش بوده و امروزه كم رنگ شده است. در حالیكه این آموزه ها هسته و بنیاد یك شخصیت را شكل می دهند و زمانی كه استخوان بندی درست باشد بقیه ی امور هم حل خواهد شد.
او درباره ی پرداختن به كودكان در قالب هفته ی ملی كودك و برگزاری مراسم در بخش های مختلف مانند سرگرمی و بازی، كتاب و سایر عواملی كه كودك به آن ها نیاز و سروكار دارد، اظهار داشت: روزها و هفته هایی خاص كه با نام ویژه ای نام گذاری می شوند دو وجه دارند. نخست این كه می تواند برای كودكان روزهای خاطره انگیزی باشد و چراغی را در ذهن شان روشن كند و توجه شان را به مسایل خاص جلب نماید. من یادم است یك بار در سال های كودكی، من و بچه های كلاس مان را بردند سینما كه فیلم ببینیم. از خود آن فیلم چیزی یادم نمی آید. اما آن حركت فرهنگی یعنی مجانی به سینما رفتن و فیلم دیدن هنوز كه هنوز است با من است. آن حركت چیزی را در دلم روشن كرده كه گرچه حالا بعنوان یك خاطره ی محو به یاد می آورمش ولی مطمئن هستم در ناخودآگاهم تاثیر عمیقی گذاشته است.
این نویسنده افزود: وجه دوم آن برای بزرگ ترها است. برای مربیان، بخصوص مدیران و برنامه ریزانی كه از كودكان غافل هستند و كودكان در تصمیم های شان جایی ندارند. این سرفصل هایی كه برشمردید می تواند سمبل هایی باشد از مواردی كه در یك هفته مطرح می گردد اما نیاز سالانه ی كودكان این سرزمین است. به قولی مشت نمونه ی خروار.
او با تاكید بر این كه تمامی نهادهای در رابطه با كودكان باید دوران كودكی را به رسمیت بشناسند و به قوانینی كه در مورد حق و حقوقشان وضع شده احترام بگذارند، اظهار داشت: تا این اتفاق نیفتد، تا دوران كودكی بعنوان بخشی از زندگی انسان ها شناخته نشود كه هم سنگ یك بزرگسال از پول نفت این كشور سهم دارد و باید برایش هزینه كرد، ضعف ها به قوت خود باقی خواهد ماند.
حسن زاده افزود: از جانب دیگر این برنامه ها نباید صرفا نمایشی و از سر رفع تكلیف باشد؛ بلكه باید از خود نهادهایی كه برای بچه ها كار می كنند و همینطور خود بچه ها كمك گرفت. باید از تشریفات، فیلم، عكس و بیلان دادن و نمایش گری گذر كرد تا به خود واقعی بچه ها در این برنامه ها پرداخته شود.
این نویسنده در انتها تصریح كرد: در كشور ما كودكان بر دو دسته اند. كودك رسمی و كودك واقعی. برنامه های ما همواره برای كودك رسمی تدوین می گردد. همان كودك اتوكشیده و پاستوریزه ی مودب و حرف شنو. از همین روی خیلی از این برنامه ها از ذات كودكی دور و (با عرض معذرت) بی خاصیت هستند.
ویژه برنامه های هفته ی ملی كودك از ۱۴ تا ۲۰ مهر ماه در تهران به میزبانی مركز آفرینش های فرهنگی هنری كانون پرورش فكری كودكان و نوجوانان واقع در خیابان حجاب و همینطور مراكز فرهنگی هنری سراسر كشور برگزار می شود.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب