نشست عوامل مرتد در مهر؛
محصول سینمای گلخانه ای نیستیم
به گزارش مجله سرگرمی، عوامل فیلم کوتاه مرتد در رابطه با روند تولید این فیلم توضیح دادند و یادآور شدند که محصول سینمای گلخانه ای نیستند و از فیلم کوتاه برای ورود به سینمای بلند بهره می برند.
خبرگزاری مهر -گروه هنر-ندا زنگینه؛ فیلم کوتاه «مرتد» دومین اثر مشترک امیر ابیلی و داوود مرادیان در مقام کارگردان است که اینروزها در قسمت مسابقه چهل ویکمین جشنواره فیلم کوتاه تهران حضور دارد. این فیلم پلیسی و معمایی داستان یک قتل را روایت می کند که افراد مختلفی در تحقق آن نقش دارند و در این بین پلیس برای معرفی قاتلان گرفتار شک و تردید می شود.
به بهانه اکران این فیلم و در روزهای برگزاری جشنواره فیلم کوتاه تهران نشستی با حضور کارگردانان و فرید قبادی بازیگر این فیلم که تجربه حضور در تئاتر، سینما و تلویزیون را دارد، برگزار کردیم.
در این جلسه ابیلی در رابطه با چالش نگارش متن «مرتد» به سبب زمان کوتاه فیلم توضیح داد. همینطور اظهار داشت که حمایت ارگان های دولتی از سینما اتفاق مثبتی است چونکه سینمای ایران گردش مالی ندارد در غیر این صورت فیلمسازان نمی توانند اثری بسازند.
فرید قبادی که سال ها تجربه بازیگری در صحنه تئاتر را دارد اظهار داشت که امروزه جریان تفکری بازیگری و فیلم نامه نویسی در سینما و تئاتر دست متفکران و اندیشمندان این حوزه نیست بلکه دست تهیه کنندگان و سرمایه گذاران است.
مرادیان هم معتقد می باشد که فیلم کوتاه عرصه فرم است و در ایران و جهان قصه گفتن در زمان کم و درآوردن قصه در ادوات بصری کار بسیار سختی است.
مشروح گفت و گوی مهر با عوامل فیلم کوتاه «مرتد» را در ادامه مطالعه کنید:
*داستانی که انتخاب کردید قابلیت تبدیل شدن به یک فیلم سینمایی یا یک سریال را داشت. لطفاً در ابتدا بفرمائید که چه شد این موضوع را به عنوان یک فیلم کوتاه ساختید؟
امیر ابیلی: سوژه «مرتد» حتی قبل از نوشتن فیلم نامه «آبی روشن» در ذهن من بود. اساساً بسیاری از قوانین بخصوص قوانین جزایی موقعیت های خوب دراماتیکی در اختیار فیلمساز قرار می دهند. من هم معمولا این قوانین را مرور می کنم تا ایده بگیرم. حرف شما درست است و چندنفر هم به ما گفتند که این موضوع حیف است و برای فیلم بلند مناسب می باشد. در مرحله نگارش فیلم نامه هم چالش اصلی من این بود که سوژه را برای یک فیلم کوتاه بنویسم چونکه نوشتن این داستان برای یک فیلم ۹۰ دقیقه ای خیلی راحتتر بود. من و داوود مرادیان ۲ سال پیش فیلم «گورکن» را باهم کار کرده بودیم اما بدین سبب که زمان آن فیلم بالای ۳۰ دقیقه بود ما نتوانستیم به جشنواره های مختلفی همچون جشنواره فیلم کوتاه تهران ارسالش نماییم. دوست داشتیم که یک تجربه دیگر هم در عرصه فیلم کوتاه داشته باشیم و بعد از آن سراغ نخستین فیلم بلندمان برویم. بچه های فیلم کوتاه معمولا دنبال قصه های موقعیت محور هستند و خیلی سراغ داستان هایی که چرخش موقعیت یا پیش داستان مفصل دارند، نمی روند اما من بدین سبب که عادت کرده ام فیلم سینمایی و سریال بنویسم و آقای مرادیان هم مستندهای سریالی می سازند سراغ این نوع قصه گویی رفتیم. ساخت این موضوع به لحاظ دریافت مجوز از وزارت ارشاد و ناجی هنر برای یک فیلم سینمایی بلند کار سختی بود و ما فکر کردیم که حتی بعداً هم می توانیم این داستان را ادامه بدهیم و نسخه سینمایی آنرا بسازیم.
*فیلم شما تا ۴ دقیقه پایانی روند خوبی را طی می کند و به تمام سوالات به درستی پاسخ می دهد. تا آن زمان که به گره گشایی پایانی فیلم می رسد اما به سبب محدودیت زمان همه چیز خیلی سریع پیش می رود. بنظر می رسد که این موضوع در فیلم سینمایی بلند بهتر ساخته و پرداخته می شد.
ابیلی: البته بازخوردهای ما از مخاطبان این نیست که گره گشایی سریع است ولی بدین سبب که متن برای ما جذابیت زیادی داشت حیفمان آمد که آنرا کنار بگذاریم و برویم سراغ یک قصه دیگر. من هم موافقم که ممکنست زمان کم گاهی به فیلم و روایت داستان ضربه بزند اما این که در همین فیلم نیم ساعته ما تعدد کاراکتر و قصه داریم برای من بسیار جذاب است. در حقیقت ما دوست داشتیم که قصه بگوییم و خیلی هم در خرج کردن قصه خسیس نیستیم چونکه موقعیت داستانی زیاد است و برای فیلم بعدی سراغ داستان های دیگر می رویم.
مرادیان: فیلم کوتاه عرصه فرم است و در ایران و جهان قصه گفتن در زمان کم و درآوردن قصه در ادوات بصری کار بسیار سختی است. اگر این داستان تبدیل به فیلم بلند می شد امکان گزاره های اخلاقی موجود در آن ممکن نبود. این فیلم در لایه دوم خود سوالات اخلاقی در رابطه با سطح و حدود اخلاق می پرسد. «مرتد» می پرسد که حالا کار درست کدام است؟ قانون اولویت است یا اخلاق؟ شاید در فیلم بلند پرداختن به این موضوعات سخت تر می شد.
*فیلم بگفته شما پایانی اخلاقی دارد اما ممکنست به صورت مثال من به عنوان بیننده با تصمیم بازجو و مجازات آن ۲ نفر بی گناه همراه نباشم.
ابیلی: متوجه حرف شما هستم اما ۲ شخص متهم این فیلم هم لزوماً بی گناه نبودند. ما تعمدا نشانه هایی در فیلم قرار دادیم که انگار آن ۲ نفر هم از وقوع قتل خبر دارند و هم گویا خبر ندارند. تصور من این بود که آنها هم از این جرم خبر دارند و نشانه هایی هم از این آگاهی در فیلم وجود داشت مانند بازسازی صحنه قتل که کاملا درست بازسازی می شود.
مرادیان: در فیلم «قطار سریع السیر به شرق» مهم ترین خصوصیت پوآرو کهن الگوی هرمس است. در این شرایط هم فرد باید یک پرونده را به پایان برساند اما پوآرو هم در همین نقطه قرار می گیرد. در این فیلم شخصی از نظر جمع مهدور الدم است و پوآرو باید تصمیم بگیرد که معرفی کردن اشخاصی به عنوان قاتل او به جامعه، اخلاقی است یا اخلاقی نیست؟
*آن فیلم فرصت زیادی برای شخصیت پردازی و قصه پردازی داشت اما در فیلم «مرتد» ما خیلی فرصت همدلی و همذات پنداری با بازجو را نداریم.
مرادیان: بله. حالا در سینمای بلند هم فیلمسازان بسمت زمان های زیاد رفته اند و فیلمها در زمان ۲ ساعت و بیشتر روایت می شوند چونکه در زمان کوتاه شما نمی توانید شخصیت پردازی کنید و بیشتر تیپ سازی است ولی فکر می کنم که کارآگاه و وکیل فیلم ما در ذهن مخاطب می مانند.
*ما حالا در عرصه فیلم کوتاه آثار بسیار حرفه ای می بینیم که با عوامل حرفه ای سینما تولید شده اند. در صورتیکه شاید این مسئله کمی رسالت فیلم کوتاه را که بیشتر حوزه تجربه گرا و تماشای آثار متفاوت تر از سینما را دربر می گیرد، زیر سوال ببرد. در واقع حالا فیلمسازانی بسمت فیلم کوتاه می آیند که دورخیزی برای ساخت نخستین فیلم بلندشان دارند.
ابیلی: این مسئله به تعریف ما از فیلم کوتاه باز می گردد. به نظر من عده ای فیلم کوتاه را خیلی محدود می کنند در صورتیکه قصه گویی در فیلم کوتاه بسیار اهمیت دارد. ما به شخصه فیلم کوتاه را برای فیلم کوتاه نمی سازیم چونکه بسیاری از فیلمسازان وارد حوزه فیلم کوتاه می شوند و درآمدشان بوسیله جشنواره رفتن است. ما فیلم کوتاه را تجربه ای برای رسیدن به فیلم بلند می دانیم و جایزه گرفتن در این زمینه گرچه جذاب است اما خیلی برای ما مهم و سرنوشت ساز نیست. در واقع ما فیلم کوتاه را تجربه ای برای داستان گویی می بینیم.
سینمای مستقل در ایران بسیار نحیف شده است و اگر ارگان ها را از سینمای ایران بگیرید چیزی باقی نمی ماند چونکه سینمای ایران گردش مالی درستی ندارد. قبل از این بچه های انجمن سینمای جوان و آموزشگاه های فیلمسازی بصورت رفاقتی دورهم جمع می شدند و با کاراکترهای محدود فیلم می ساختند اما حالا کمتر چنین فیلم هایی می بینیم. فیلم «مرتد» هم فیلم پرهزینه ای نبود.
*طبیعتاً ساخت فیلم کوتاه با بازیگر و عوامل حرفه ای هزینه تولید را بالا می برد. در نتیجه فیلمسازان هم مجبور می شوند که برای تأمین بودجه سمت نهادها بروند. روندی که ما در سینما هم مشاهده می نماییم و با تعدادی آثار ارگانی با ایدئولوژی های خاص روبروئیم.
ابیلی: حرفی که می زنید درست است و عرصه فیلم کوتاه نباید تبدیل به یک عرصه گرانقیمت شود گرچه که فیلمسازی در ایران به صورت کلی گران شده است و حتی هزینه ساخت فیلم کوتاه هم بالا رفته است اما نباید در فیلم کوتاه حضور چهره ها و پروداکشن خیلی مسئله باشد. ما نسخه تدوین اولیه فیلممان نزدیک به ۳۹ دقیقه بود و تعداد روزهای آفیش ما به سبب محدودیت مالی ۵ روز بود. یعنی روزی ۸ دقیقه از فیلم نامه را فیلمبرداری کردیم. لوکیشن ها و صحنه های گوناگونی هم داشتیم. یعنی با آنکه ما حمایت ارگانی داشتیم اما دست و بالمان خیلی باز نبود. فکر نمی کنم فیلمی در جشنواره فیلم کوتاه سال جاری باشد که روزی ۸ دقیقه فیلمبرداری داشته باشد. در رابطه با این مساله که لزوماً حمایت نهادها از ساخت فیلم بد است یا خوب؟ نظر من اینست که اتفاق خوبی است چونکه سینمای مستقل در ایران بسیار نحیف شده است و اگر ارگان ها را از سینمای ایران بگیرید چیزی باقی نمی ماند چونکه سینمای ایران گردش مالی درستی ندارد. قبل از این بچه های انجمن سینمای جوانان و آموزشگاه های فیلمسازی بصورت رفاقتی دورهم جمع می شدند و با کاراکترهای محدود فیلم می ساختند اما حالا کمتر چنین فیلم هایی می بینیم. فیلم «مرتد» هم فیلم پرهزینه ای نبود. انجمن سینمای جوانان کمک عرفی که به باقی فیلمسازان می کند برای ما درنظر گرفت و سازمان اوج هم کمک عجیبی به ما نکرد. اگر همین حمایت ها نباشد فکر می کنید سالی چند فیلم کوتاه ساخته می شود؟ همینطور کیفیت آثار هم بسیار نزول پیدا می کند. البته حالا یکسری فیلم کوتاه هستند که مثلا جلوه های ویژه عجیبی دارند و به اعتقاد من این خرج ها اضافه کاری است یا عوامل پشت دوربینشان عوامل سینمای حرفه ای و بسیار پرهزینه هستند درحالی که ما در فیلم کوتاه عوامل با استعداد و باانگیزه زیادی داریم.
مرادیان: من و آقای ابیلی محصول سینمای گلخانه ای نیستیم و خودمان سعی کردیم تا به اینجا برسیم. فیلمی که روزی ۱ دقیقه فیلمبرداری می کند با فیلمی که روزی ۸ دقیقه طول می کشد بسیار متفاوت می باشد. ما به سبب بودجه محدود مجبور بودیم که فیلمبرداری را در زمان محدود تمام نماییم.
*پیش تولیدتان چقدر طول کشید؟
ابیلی: از مدت ها قبل برنامه ساخت این فیلم را داشتیم اما پیش تولید جدی ما که به فیلمبرداری منجر گردید حدود ۱۰ - ۱۲ روز بود و تیممان در این زمان مستقر شدند.
*برنامه شما برای ساخت فیلم بلند چیست؟
ابیلی: طبیعتاً دنبال ساختن فیلم بلند هستیم اما می دانید که معادلات فیلم بلند ساختن در ایران بسیار پیچیده است. ما هم چند طرح پلیسی - معمایی داریم. متاسفانه این ژانر در ایران بسیار کم ایجاد می شود.
*بله ژانر پلیسی - معمایی در ایران بسیار کم و بد ایجاد می شود.
ابیلی: متاسفانه اینروزها در شبکه نمایش خانگی همه فیلم پلیسی و معمایی می سازند اما در حقیقت آثارشان کیفیت لازم را ندارند.
*پس از فیلم کوتاه «گورکن» در رابطه با تجربه مشترکتان باهم توضیح دهید و این که مقرر است در آینده هم به عنوان یک زوج هنری فعالیت کنید؟
مرادیان: ما قبل از «گورکن» به صورتی تفاهم معنایی راجع به موقعیت دراماتیک رسیده بودیم. رویکرد و تفکر هر دوی ما نسبت به سینما مشترک است. نگاه ایدئولوژیک و کانسپت فکری ما هم همسو است. «گورکن» تجربه بی نظیری بود چونکه ما حتی یک پلان هم با یکدیگر اختلاف نداشتیم با اینحال که تمام دکوپاژ و میزانسن ما به سبب تغییر ماشین و موقعیت جوی سر صحنه تغییر نمود. در فیلم «مرتد» هم همین شد و ما قبل از شروع فیلمبرداری تقسیم کارمان را انجام دادیم و دخالتی در کار هم نداشتیم اما باهم در ارتباط بودیم. با همین رویکرد می شود وارد عرصه فیلم بلند و حتی ساخت سریال هم شد و هیچ نوع چالشی هم وجود ندارد. به نظر من، ما کنار یکدیگر یک انسان محکم تر می شویم و اختلافی نداریم.
ابیلی: در دنیا هم تجربیات موفق زیادی از کار مشترک وجود دارد اتفاقاً وقتی برادران کوئن از هم جدا شدند دیگر مانند قبل موفق نبودند. داوود مرادیان عکاس حرفه ای است و حتما نقاط ضعف من را در فیلمبرداری، قاب بندی و نور اصلاح می کند. حتما مسیر ما در کار بلند هم مشترک خواهد بود.
قبادی: من آقای ابیلی و مرادیان را پیشتر نمی شناختم و وقتی بازی در فیلم «مرتد» به من پیشنهاد شد ۲ نگرانی داشتم؛ اول این که وقتی شما سر کاری می روید که نام ۲ نفر به عنوان کارگردان در آن مطرح است نگران اختلاف نظرها و چالش های زیاد پروژه هستید. من هم با همین نگرانی وارد کار شدم اما در ادامه هر ۲ عزیز بسیار کاربلد و اخلاق مدار و حرفه ای بودند. این دومین فیلم کوتاه من بود و شرایط کار واقعاً حرفه ای بود. دومین نگرانی من سوژه فیلم نامه بود چونکه به اعتقاد من مناسب یک فیلم بلند بود و من تا قبل از تدوین فیلم هم نگران بودم اما شکرخدا همه چیز به خوبی پیش رفت.
*آقای قبادی به عنوان بازیگری که بیشتر در تئاتر و تلویزیون و سینما حضور دارد در رابطه با تجربه تان از بازی کردن در فیلم کوتاه توضیح دهید.
قبادی: فیلم کوتاه اصولا برای بچه های بازیگر جذاب است و برای من هم جذاب است اما کار کردن در هر فیلم کوتاهی را قبول ندارم. شما زمانی که سر یک پروژه سینمایی یا سریال می روید تمام سختی ها و مصائب کار را برای الزامی که نسبت به غم نان دارید تحمل می کنید اما در فیلم کوتاه ماجرا کاملا دلی پیش می رود. فیلم کوتاه اصلاً کار ساده ای نیست. مثلا بچه های نویسنده دوست دارند که سریال بنویسند. وقتی می گویی سینمایی بنویس کار برایشان سخت تر می شود اما وقتی می گویی فیلم کوتاه بنویس عده کمی از عهده آن برمی آیند. شما باید از تجربه و هوش و ذکاوت زیادی بهره ببرید تا در کوتاهترین زمان حرفتان را بزنید. این کار برای بازیگر سخت تر است چونکه در قالب یک سریال شما فرصت زیادی در اختیار دارید تا ابعاد مختلف شخصیت را نشان دهید اما در فیلم کوتاه این فرصت وجود ندارد. به قول آقای سمندریان بازیگر خوب کسی است که سفیدی های نمایشنامه را بازی می کند. در سریال این سفیدی ها زیاد است اما در فیلم کوتاه بسیار کم است و این اتفاق کار را سخت می کند. من در فیلم «مرتد» دنبال فرصت کوچکی بودم تا خصوصیت اخلاقی، تنهایی و کلافگی این کاراکتر بازجو را نشان دهم.
*بیشتر بازیگران «مرتد» از بازیگران تئاتری انتخاب شدند مانند فرید قبادی و ریحانه رضی اما به نظر می رسید که گاهی کیفیت بازی ها یکدست نیستند.
ابیلی: حقیقتاً ما در انتخاب بازیگر مقید به این بودیم که افراد تجربه تئاتری داشته باشند. در کار قبلی مان هم سعید داخ و رحیم نوروزی تجربه جدی تئاتر داشتند. کار با بازیگر حرفه ای تئاتر لذتبخش است چونکه در همخوانی، دورخوانی و گپ زدن آدم های همراه تری هستند. شیمی نقش لزوماً از فیلم نامه نشات نمی گیرد و شما باید با بازیگر گفتگو کنید و او هم نظرش را بگوید. کار کردن با بازیگری مانند فرید قبادی خیلی جذاب است چونکه نکات خوبی به کار اضافه می کند و هم راه است. ریحانه رضی را ما در نمایش «هیدن» دیده بودیم و به نظر من هم چهره او و هم صدایش خیلی به کاراکتر ما می آمد و بسیار عالی توانست کاراکتر دوپهلویی که می خواستیم، اجرا نماید. شما در فیلم کوتاه خیلی فرصت دورخوانی و تمرین ندارید ما هم نهایتا ۳ بار فرصت دورخوانی داشتیم و یکبار هم روتوش متن در صحنه انجام شد. اساسا اگر فرصت زیادی در اختیار داشتیم بازیگران با یکدیگر هماهنگ تر و یکدست تر می شدند گرچه همین هم اکنون هم ما از کیفیت بازی ها بسیار راضی هستیم.
قبادی: در اینجا من می خواهم از تئاتر دفاع کنم و بگویم که الزاماً هر کسی که تئاتر کار کند بازیگر خیلی خوبی نیست. حالا وقتی برخی تئاترها را تماشا می کنید، کسانی روی صحنه هستند که آدم سخت می تواند به آنها بگوید بازیگر، چونکه به هرکسی که بتواند دیالوگ را خوب بخواند بازیگر می گویند! در صورتیکه این مسئله جزو بدیهیات است.
چیزی که ما را نگران می کند اینست که بازیگران ناآگاه وارد تئاتر می شوند و نمی دانند که چه می کنند. متاسفانه امروزه جریان تفکری بازیگری و فیلم نامه نویسی در سینما و تئاتر دست متفکران و اندیشمندان این حوزه نیست بلکه دست تهیه کنندگان و سرمایه گذاران این حوزه است. شما زمانی که فیلم نامه ای به تهیه کننده عرضه می کنید او صرفا دنبال کمدی است
*متاسفانه حالا کسی نظارتی روی کیفیت کارها و بازیگرهای روی صحنه تئاتر ندارد. یعنی تئاتر مانند سینما نیست که کلی تجربه کسب کنید تا به فیلم بلند برسید و هرکسی بتواند هزینه سالن خصوصی را پرداخت کند، کار روی صحنه می برد.
قبادی: برخی سالن های تئاتر مانند سالن عروسی شده اند، افراد چند شب سالن را اجاره می کنند تا نمایششان را روی صحنه ببرند. ما حالا گلایه ای از جریان بازیگری داریم که صرفا مربوط به تغییر نسل نیست. زمانی که من در جوانی وارد تئاتر شدم قدیمی ها با ما سختگیرانه برخورد می کردند چونکه ما گاهی نگاه متفاوت تری نسبت به آنها داشتیم. حالا من هم زمانی که می خواهم به جوان ترها سخت بگیرم نگاه می کنم که طرف چه سبک و اندیشه ای دارد. چیزی که ما را نگران می کند اینست که بازیگران ناآگاه وارد تئاتر می شوند و نمی دانند که چه می کنند. متاسفانه امروزه جریان تفکری بازیگری و فیلم نامه نویسی در سینما و تئاتر دست متفکران و اندیشمندان این حوزه نیست بلکه دست تهیه کنندگان و سرمایه گذاران این حوزه است. شما زمانی که فیلم نامه ای به تهیه کننده عرضه می کنید او صرفا دنبال کمدی است.
*کاراکتر شما در «مرتد» قابلیت کلیشه شدن داشت. برای نزدیک شدن به جهان نقش و دور شدن از کلیشه ها چه کردید؟
قبادی: اغلب مردم می گویند که چرا بازپرسان و کارآگاهان پلیس در سینما همه مردم گریز، ناراحت و عصبی هستند؟ من می گویم که اینطور نیست بلکه این آدم ها در زندگی شان متمرکز روی یک مبحث فکر می کنند و تمام وقتشان معطوف به حل یک معما و پرونده است. درنتیجه بصورت آدم های گوشه گیر نمود پیدا می کنند. این مساله در حرفه های دیگر هم وجود دارد مثلا یک ورزشکار حرفه ای کاملا بدون حاشیه روی فعالیتش تمرکز می کند و خیلی اهل جنجال نیست.
*سکانس پایانی فیلم بسیار متکی بر توانایی بازیگران بود. تصور خود شما از نتیجه کار چیست؟
قبادی: نکته جالبی که وجود دارد در فیلم «مرتد» همه قهرمان هستند. همه افراد در این فیلم عمل قهرمانانه انجام می دهند و فقط تقدم و تاخر این کنش متفاوت است. دشوار می باشد که شما در این فیلم تشخیص دهید ضدقهرمان و قهرمان کیست. این چالش در نگارش فیلم نامه، بازی بازیگران و میزانسن هم وجود داشت. مثلا در چینش پلان ها شما نمی دانستید حالا کدام فرد مهم تر است. این فیلم برای من در یک جمله خلاصه شد که آیا شما جرات دارید حقیقت را قربانی حقیقت کنید؟ ما ممکنست در زندگی به این دوراهی برسیم که حقیقت و حقیقت در مقابل هم باشند. حقیقت این فیلم این بود که آنها قاتل هستند اما حقیقت این بود که همه افراد قربانی بودند. برای من به شخصه بازی کردن و گفتن جمله پایانی فیلم خیلی مشکل بود و همه ما نگران آن صحنه بودیم.
*یک جایی گویا بازجو آگاهانه وارد بازی آنها می شود.
ابیلی: بله در واقع تصمیم نهایی را کارآگاه می گیرد که بازی آنها را به هم بزند یا نزند.
*برای ساخت این فیلم نامه در تعامل با سازمان اوج اذیت نشدید؟
ابیلی: نه خوشبختانه با آنکه فیلم نامه چندین بار رفت و برگشت داشت اما به مشکلی برنخوردیم.
*از این منظر گفتم که شخصیت های فیلم به صورتی ساختارهای قانونی را زیرپا می گذارند و به دنبال انتقام شخصی هستند.
مرادیان: به نظر من این موقعیت یعنی انتقام شخصی بسیار دراماتیک است به این علت فیلمسازان زیادی سراغ آن می روند. مثلا نمونه آن کارآگاه علوی است که وقتی شخصیت خارج از قانون و عرف شغلی خود عمل کرد، جذاب شد. ما در این فیلم می خواستیم که کاراکترهایمان کنشی داشته باشند و حرفی بزنند نه این که صرفا در قالب چارچوب ها عمل کنند.
قبادی: چیزی که وجود دارد اینست که یک اثر هنری از شرایط اجتماعی کشور و مردمش الهام می گیرد. حالا مردم ما هم احساس می کنند که کسی به فکر آنها نیست و خودشان باید کاری کنند.
*درباره انتخاب عنوان فیلم هم توضیح می دهید.
ابیلی: در حقیقت «مرتد» برای من وجه ژورنالیستی داشت و نام جذابی بود. در رابطه با بار معنایی آن هم مرتد کسی است که خونش مباح است و برای کشتن یک فرد مرتد کسی مجازات نمی گردد. در عین حال مرتد کسی است که لیاقت کشته شدن دارد. به اعتقاد من شخص کشته شده در این فیلم هم به مفهوم عملی و عینی یک مرتد بود.
*برنامه شما برای اکران «گورکن» چیست؟
ابیلی: «گورکن» خیلی وقت است که آماده نمایش شده و فکر می کنم بعد از جشنواره فیلم کوتاه تهران این فیلم را در یکی از پلت فرم ها به نمایش بگذاریم. با فیلم کوتاه «مرتد» هم احیانا در چند جشنواره شرکت نماییم.
قبادی: در آخر می خواستم بگویم که برای تولید یک اثر بسیاری از آدم ها زحمت می کشند اما معمولا بازیگران و کارگردان دیده می شوند و همه موفقیت ها برای این ۲ قشر است. در فیلم «مرتد» تمام بچه های پشت صحنه خیلی زحمت کشیدند و زیر آفتاب تیر ماه صبورانه کار کردند.
منبع: newsfun.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب