نفرین در کتیبه ها
به گزارش مجله سرگرمی، «نفرین یا طلب شر ظاهراً در بیشتر ادوار تاریخی و همه جای جهان، در متن کتیبه ها مشاهده شده است که بعنوان «کتیبه های لعنیه» معروفند. غیر از این کتیبه ها، در انتها خیلی از کتاب ها و رساله ها و یا کتیبه های منقول مانند طلسم هم از واژه نفرین استفاده شده است. در نگاهی دیگر شاید تابلو «لعنت بر کسی که اینجا آشغال بریزد یا ماشین پارک کند» در ادامه همان باشد.»
مرتضی رضوانفر ـ عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری ـ با بیان این جملات، در رابطه با ریشه نفرین در تاریخ به ایسنا اظهار داشت: ظاهرا لعنت و نفرین همیشه در طول تاریخ ابزاری مؤثر برای تمکین و تبعیت بوده است و مردم همیشه به آن معتقد بوده اند. در واقع از زمانیکه مردم به دعا اعتقاد پیدا کرده اند، نفرین هم رایج شده است. نفرین بعنوان تضمینی اعتقادی است که غالبا به صورت جمله شرطی برای انجام فرمان، پیمان نامه، حفظ کتیبه، حفظ نام پادشاه، تخریب و غصب نکردن و یا نقض رفتار اخلاقی یا برای دشمنی استفاده شده است.
این پژوهشگر اضافه کرد: دعا و نفرین از یک ریشه هستند و نفرین یک دعای منفی است. هر دو استمداد از یک نیروی ماوراءالطبیعه برای انجام یک کار است. حالا امکان دارد این کار در راه هدف صاحب کتیبه باشد پس طلب نیکی کند یا برخلاف خواسته او باشد که طلب شر می کند. حتی در فرهنگ لغات هم برای مفهوم فارسی دعا، کلمه «آفرین» گفته می شود که با حذف حرف «آ» و اضافه کردن حرف «ن» می شود «نفرین».
او افزود: بر مبنای برخی اسناد تاریخی، انسان برای رفع موانع و مشکلاتش به نیروهای ماوراءالطبیعه یعنی بالاترین نیروها مانند خدا متوسل می شده و خدا را بعنوان ناظر و یا فاعل بر انجام نفرین قرار می داده؛ مثلاً «نسل او زیر خورشید برچیده شود»، همینطور عباراتی چون «خدا یا خدایان او را لعنت کند». حتی معتقد بوده که وقتی نفرین بر کتیبه ها را بالاترین قدرت ها مثل پادشاهان و حاکمان می نوشتند، اثربخشی بیشتر داشته است.
رضوانفر اظهار داشت: مخاطب نفرین ها در کتیبه ها معمولاً شخصی است که فاعل خطا است و در دوره هایی هم این نفرین را خطاب به فرزندان، خانواده و یا قوم فرد خطاکار گسترش داده اند. برخی نفرین ها دنیوی بوده اند، مانند نفرین بر جان و سلامتی، مقطوع النسل شدن و نابودی، در بعضی موارد هم نفرین بر آخرت و زندگی پسین فرد است.
عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری اظهار نمود: همانگونه که اشاره کردم ردپای نفرین ها در خیلی از نقاط جهان قابل مشاهده می باشد چون همیشه ابزار موثری برای ترغیب یا پیشگیری بوده است. در ایران هم از دوران عیلامی و هخامنشی نمونه هایی از این نفرین ها توسط کارشناسان قرائت شده است مانند آجرنوشته های زیگورات چغازنبیل که به نابودکننده معبد می گوید: «باشد که نفرین خدایان بر وی قرار گیرد و باشد که زیر خورشید فرزندی نداشته باشد» یا در کتیبه داریوش در بیستون به نابودکننده کتیبه و پیکره ها می گوید: «اهورا مزدا ترا زننده باد و ترا دودمان مباد و آن چه کنی اهورا مزدا آنرا براندازد».
او بیان نمود: نکته جالب اینست که به قول کارشناسان در دوره فارسی میانه، به جز کتاب ها و متون، نفرین در کتیبه ها دیده نشده است، اما باردیگر از دوره فارسی جدید، شاهد ذکر نفرین در کتیبه ها هستیم.
رضوانفر در ادامه به بعضی از نفرین های نوشته شده در کتیبه های فارسی خارج از ایران به این شرح اشاره کرد:
بخشی از متن کتیبهٔ مسجد، موزه بنگلادش:
«هرکه این مسجد تخریب کرد اگر مسلمان باشد حرام می خورد اگر هندو باشد گاو می خورد و هرکس که این عمارت را نگاه دارد جای بلندش.»
کتیبه بنگلادش
منبع: newsfun.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب