آشفتگی فرهنگی در بازار سوغات
قیمه ها را روی ماست ها نریزیم!
مجله سرگرمی: چند سالی می شود، دیگر سوغاتی ها خاص یك شهر یا استان نیستند و می توان آنها را همه جا پیدا كرد. از ترشی آناناس با رنگ های خوراكی متنوع و كوكی داغ آمریكا در شهرهای شمالی كشور گرفته تا قهوه های بی كیفتی كه در اصفهان عرضه می شوند.
به گزارش مجله سرگرمی به نقل از ایسنا، این روزها، حكایت سوغاتی در شهرهای مختلف، اصطلاح پركاربرد «ریختن قیمه ها در ماست» است كه تازگی كاربرد زیادی بین مردم پیدا كرده.
عرضه محصولاتی غیر بومی بعنوان سوغات در خیلی از شهرهای ایران یا حتی محصولات غیر ایرانی كه خودشان را در بازارهای كشور ما جا كرده اند، فرهنگ سوغاتی و خوراكی های بومی ایران را تحت الشعاع قرار داده است.
تلاش كارخانه ها برای به روز كردن و تولید تنوع در محصولات و حفظ مشتری هایشان باعث شده، سوغاتی ها و خوراك های بومی اصالت خودشان را از دست بدهند. این اتفاق بیشتر از همه در شهرهای شمالی ایران دیده می گردد.
زمانی در اطراف جاده شمال فقط صنایع دستی حصیری و كلوچه های سنتی دیده می شد اما این روزها انواع ترشی ها از فلفل دلمه های رنگی گرفته تا لواشك كیوی و شیرینی های بسته بندی شده صنعتی بیشتر از صنایع دستی و سوغاتی های بومی دیده می شوند. از طرفی فروشگاه هایی از همین محصولات در شهرهای مختلف برگزار شده است تا اگر كسی در سفر به شمال فراموش كرد سوغاتی بخرد، بتواند مایحتاج خویش را از این فروشگاه ها خریداری كند.
هر یك از محصولاتی كه جای خودشان را در شمال ایران باز كرده اند، توسط تجاری وارد شهرهای ایران شده اند.
گفته می شود، تخم چای و سه هزارگلدان نهال چای را محمد میرزا قوانلو قاجار كه بعدها توسط مظفرالدین شاه ملقب به كاشف السلطنه شد، وارد ایران كرد و این صنعت در لاهیجان و تنكابن گسترش پیدا كرد. پس از مرگ او هم چهار چینی استخدام شدند تا راه كاشف السلطنه را ادامه دهند. گرچه با اشباع بازار از چای وارداتی، به نظر می آید، حال معدود كارخانه های چای فعال در شمال كشور هم خوب نیست و امكان دارد تا چند سال آینده وضعیت این محصول وارداتی هم دگرگون شود.
طبق گفته صاحبان فروشگاه های سوغاتی در شهر لاهیجان، كوكی داغی كه در همه ی كلوچه فروشی های این شهر عرضه می گردد هم حدود ۷۰ سال پیش توسط محمد علی بگلری صاحب یكی از قدیمی ترین و معروفترین برندهای كلوچه، از آمریكا وارد ایران شد.
بسیاری او را بعنوان پدر صنعت كلوچه سازی در كشور می شناسند چونكه او نخستین كسی بود كه كارگاه سنتی كلوچه پزی در لاهیجان راه اندازی و نخستین واحد صنعتی در این زمینه را راه اندازی كرد. بگلری كارش را در سال ۱۳۳۲ با پخت نوعی شیرینی سنتی و در كارگاه كوچكی كه داشت شروع كرد؛ او آرد گندم، آرد برنج، مغز گردوی ساییده شده، شكر و... را با یكدیگر مخلوط می كرد و آن ها را در فری كه در كارگاه داشت می پخت و به مغازه ها، شیرینی فروشی ها و... می فروخت؛ كاری كه بیشتر از ۲۰ سال به همین روش انجام داد و پس از شركت در یك سمینار تصمیم گرفت كارگاه خویش را صنعتی كند.
در اصل كوكی با شكلات پخته می شده كه بعدها به آن گردو و كشمش افزوده شد و هم اكنون طرفداران آن بیشتر از كلوچه سنتی گیلان است. خیلی از عرضه كنندگان كوكی معتقدند چون پخت كلوچه شمال دشوار می باشد، داغ آن زیاد عرضه نمی گردد اما عرضه كوكی داغ راحت تر است.
اما مینا رضایی- پژوهشگر اهل گیلان - معتقد است این تهاجم به صورت ناخواسته وجود دارد. میوه كیوی هم در گیلان وجود نداشت اما هم اكنون جایگزین پرتغال می گردد. ما در زمان گذشته توتون كاری داشتیم كه فرهنگ خاص خودش را به همراه خودش داشت. در كنار آن كنف و نوغانداری هم داشتیم و مردم توتستان های زیادی داشتند كه برنجكاری جای آن ها را گرفت.
او با اشاره به اینكه این اتفاقات در دنیای امروز به علت مخاطبان و خریداران تولید می شود، اظهار داشت: باید در این زمینه فرهنگ سازی نماییم تا استفاده از محصولات زنجیره ای كه وارد استان ها و سپس عرضه می شوند، تحریم نماییم. در واقع نمی توان جلوی سرمایه گذار را گرفت اما وقتی سرمایه گذار ببیند مخاطبی نیست، دیگر آن محصول را عرضه نمی كند.
این پژوهشگر با اشاره به اینكه ما فرهنگ قهوه خانه نشینی را هم در گیلان داشتیم كه در هیچ جای ایران به این شكل نبوده است، افزود: قهوه خانه های ایران حكم گروه های شبكه اجتماعی را داشتند. اخبار هر روز روستا و شهر در این فضا رد و بدل و به اشتراك گذاشته می شد. حتی امور سیاسی هم در قهوه خانه ها شكل می گرفت. همچنان هم خیلی از این قهوه خانه ها در روستاهای گیلان وجود دارد و در آنجا چای به شكل سنتی سِرو می گردد و هر شكلی از استكان و چای آن تعریف خاص خودش را دارد.
رضایی بیان كرد: فكر كنید به جای قهوه خانه، یكی از برندهای معروف قهوه در شهری مثل رشت شعبه بزند، بدیهی است كه خیلی از جوانان و نسل جدید ترجیح می دهند به كافه های این چنینی و جدید رجوع كنند.
او با اشاره به باقلوای معروف گیلان، افزود: ما باقلوای معروفی در گیلان داریم كه با شهد و مغز پسته درست می گردد. برای من همیشه از بچگی چگونگی درست كردن آن سوال بود اما حالا فروشگاهی در رشت جلوی چشم مردم مراحل تولید این محصول را به نمایش گذاشته و آنرا عرضه می كند كه با استقبال خوبی هم مواجه شده است و حتی در كنار این باقلوا، چای هم سِرو می كند.
این پژوهشگر پیشنهاد داد: به نظرم باید مقاله ها، برنامه ها و مستندهایی از نحوه تهیه و تولید كلوچه در گیلان ساخته در شبكه های اجتماعی و رسانه ها منتشر و پخش شود تا در این باره فرهنگ سازی شود و مردم با نحوه ی تولید این محصولات و لزوم استفاده از آنها آشنا گردند. باید این مورد بین نسل جدید نهادینه شود و جا بیفتد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب